U velikoj meri neočekivano, 1918. godine Prvi svetski rat će biti okončan. Međutim, događaji koji će odrediti sudbinu ovog planetarnog sukoba neće se odigrati na Zapadnom frontu, gde su veliki državnici i stratezi obe zaraćene strane to očekivali, već tamo gde se smatralo da je to nemoguće, na potcenjenom i prezrenom Balkanskom ili Solunskom frontu gde će sudbina tu ključnu ulogu glavnog protagoniste ratnih pobeda saveznika Antante, nameniti Srbiji. Sudbina je srpskom vojniku, njegovom narodu i državi namenila i ostvarenje sna o pobedi u ratu i slobodi i jedinstvu nacije i zemlje. Nezapamćenim herojstvom, oni su taj „san pretvorili u javu“. To herojstvo srpski vojnik je bezbroj puta dokazivao na Ceru, Kolubari, Kajmakčalanu, Solunskom frontu i drugim mestima na kojima su srpski titani ostavili svoje grobove kao večnu uspomenu na njihovo junaštvo i mučeništvo. U tim velikim bojevima srpski vojnici i njihovi oficiri ne samo da su dokazali da se mogu ravnopravno nositi sa soldatima Austrougarske i Nemačke, velikih vojnih sila, nego da iz borbi sa njima mogu izaći kao pobednici. Zbog toga i ne čudi to što će upravo ti srpski borci posle svega što su preživeli tokom rata, na sebe preuzeti ulogu lavine koja će se obrušiti na neprijatelja septembra 1918. godine na Solunskom frontu i na taj način odlučujuće uticati na dalji tok ovog velikog sukoba.