Kralj Aleksandar Obrenović, sin kralja Milana i kraljice Natalije, najzanimljivija je i najtragičnija ličnost u istoriji dinastije Obrenović i burnog istorijskog razdoblja na kraju XIX i početkom XX veka. Nakon abdikacije kralja Milana Obrenovića, Aleksandrovog oca, u Srbiji je uspostavljeno Namesništvo, koje je preuzelo nadležnosti iz domena vršenja kraljevske vlasti. Pomenuto stanje trebalo je da ostane na snazi sve do punoletstva kralja Aleksandra, međutim, 1893. godine, još uvek maloletni srpski kralj izveo je svoj prvi u nizu državnih udara, kada je preuzeo vlast od Namesništva. Navedeni potez izazvao je veliku popularnost mladog vladara u srpskoj javnosti, ali je označio i početak komplikovanih odnosa između srpskog kralja i ostalih organa državne vlasti, što će u dugoročnom smislu, i te kako, izvršiti uticaj na potonje tragične događaje i pad dinastije Obrenović u Majskom prevratu 1903. godine. Pokušaćemo da prikažemo biografiju poslednjeg srpskog vladara iz dinastije Obrenović, kao i da ponudimo neuhvatljivi odgovor na pitanje: zbog čega i danas, nakon više od jednog veka, u srpskoj javnosti postoji izvesno „neraspoloženje“ prema ličnosti i vladavini kralja Aleksandra i da li njega, zaista možemo okarakterisati kao „tiranina i apsolutistu“, kako je o kraljevom karakteru svedočila srpska istoriografija iz XX veka, te da li je data teza „zasenila“ činjenični vojno-politički i privredni razvoj koji se dogodio u vreme njegove vladavine.