Po popisu iz 1921. godine, Novi Sad je imao 39.122 stanovnika, od kojih je 16.293 govorilo srpski, 12.991 mađarski, 6.373 nemački i 1.117 slovački. Jačanje industrije uvećavalo je i stanovništvo grada. Do popisa iz 1931. godine broj stanovnika grada narastao je na 63.985, delimično i zbog toga što je Novi Sad u tom periodu administrativno ujedinjen sa Petrovaradinom, pa se podaci sa popisa iz 1931. godine odnose na oba naselja (Petrovaradin je tada imao oko 5.000 stanovnika). Za razliku od popisa iz 1921. godine, na kome su govornici srpskog jezika u Novom Sadu činili relativnu većinu od 41,1%, popis iz 1931. godine beleži apsolutnu većinu od 50,4% govornika srpskog ili hrvatskog jezika u ujedinjenom gradu (u Petrovaradinu su tada većinsko stanovništvo bili Hrvati). U novu jugoslovensku državu Novi Sad unosi kulturno blago i institucije, kao što je Matica srpska sa letopisom, Srpsko narodno pozorište, zatim izuzetno značajna biblioteka i slikarske galerije. Privreda Novog Sada u tadašnjoj agrarnoj zemlji je veoma istaknuta, a komunalno uređenje bez premca u Jugoslaviji. U njemu se nalazi znatan broj stručne i tehničke inteligencije, društveni život sa razvijenim kulturnim i ekonomskim zahtevima, veoma razvijene radne navike, disciplina rada i stručno znanje. Kao administrativni centar Dunavske banovine, Novi Sad dobija mnoge monumentalne građevine, kao što su „Banovina“ (sadašnja zgrada pokrajinske vlade i skupštine), Tanurdžićeva palata, Radnički dom i druge. Prema jednom novinskom članku iz 1938, grad je dobio 4.500 novih zgrada (uglavnom prizemnih) i čitava nova naselja (Vidovdansko i Ivandansko). Betonski most preko Kanala Kralja Aleksandra u Temerinskoj ulici izgrađen je 1937.