Oslikavajući portret kralja Milana, Ljubomir Kaljević je ovog srpskog vladara okarakterisao kao specifičnu osobu (sui generis), kojoj niko nije bio nalik među savremenim evropskim monarsima. Verovatno ni sam Kaljević nije u potpunosti bio svestan do koje je mere uspeo da prodre u suštinu opisa ove značajne i iznad svega zanimljive ličnosti, koja je po mnogo čemu obeležila istoriju Kneževine, potom Kraljevine Srbije u drugoj polovini XIX veka. Da je prethodno rečeno zaista tačno, možda najbolje može da potvrdi krajnje nesvakidašnja sudbina, koja se kralju Milanu prikazala u svom najprevrtljivijem liku. Da li znate još nekoga da je postao vladar sa četrnaest godina, da se oženio u dvadesetprvoj, razveo i odstupio sa prestola u tridesetpetoj, da je vladao punih dvadeset godina, a umro u četrdesetsedmoj godini života? Ovim ne baš dičnim rekordom može se pohvaliti jedino Milan Obrenović IV. Između kralja Milana i srpskog naroda postojao je krajnje neuobičajen odnos. Za života malo ko ga je od pripadnika građanske elite do običnog seljaka voleo i verovao njegovim izjavama i postupcima. Pored svega, kako je zabeleženo, vest o smrti kralja Milana izazvala je suze kod mnogih njegovih podanika i sunarodnika kako u Srbiji, tako i izvan njenih granica.