Kolubarska bitka je ušla u istoriju ratovanja kao jedinstven primer da vojska koja se povlači i koja je pred konačnim slomom postigne uspešne reorganizacione napore, izvrši kontraudar i odnese pobedu. Pored hrabrosti, požrtvovanja i snage srpskih vojnika kojima pripada najveća slava, naravno da moramo istaći i srpske oficire posebno odlučnog Živojina Mišića koji je u tim kriznim momentima preuzeo odgovornost za sudbinu srpske vojske i države na sebe, a koji je istovremeno dobro poznavao karakter srpskog vojnika i umeo da iskoristi njegove osobine. U prilog ovoj tvrdnji stoji i činjenica da je kao genijalan strateg i ključni kreator ove velike pobede, general Mišić posle Kolubarske bitke unapređen u čin vojvode. Naravno, moramo pomenuti i to da su neprijatelju naneti ogromni gubici. U Srbiji je ostalo više od 40 hiljada zarobljenih neprijateljskih vojnika, 323 oficira, 142 topa, 70 mitraljeza, 2 aviona i oko četiri hiljade konja. Ukupni gubitci austrougarske balkanske vojske te 1914. godine iznosili su preko 270 hiljada vojnika i oficira. Strateški značaj ove bitke je bio izuzetno veliki, ali nažalost saveznici su to prepoznali tek po završetku rata. Proslavljeni francuski general Luj Franše d’ Epere je govorio o tome „da su saveznici ogroman ljudski kontigent i ratni materijal koji je izgubljen u propaloj ekspediciji na Galipolju trebali prebaciti na Balkanski front i iskoristiti srpske pobede na Ceru i Kolubari, a poraženog neprijatelja potpuno dotući i izbaciti iz rata naredne 1915. godine“. Prema njegovim rečima „to bi značajno skratilo dužinu rata i spasilo milione života“. Na žalost ova šansa je propuštena, ali to ni najmanje ne umanjuje značaj ove velike pobede, koja je snažno odjeknula u čitavom svetu i koja, svakako predstavlja deo nacionalnog sećanja srpskog naroda, jer kao što su tada pisale nemačke novine: „Srbija je još jednom uskrsla iz groba Kosova polja i iz kolubarskog vrela crpiće tokom čitavog jednog veka gordu hrabrost za najveće bitke.“