Među najistaknutijim i najuglednijim ličnostima te srpske elite u emigraciji, posebno mesto je zauzimao knez Pavle Karađorđević, verovatno najprosvećeniji vladar u istoriji srpskog naroda, ali istovremeno i ličnost čija uloga u tragičnoj sudbini Kraljevine Jugoslavije i decenijama posle njegove smrti, ozbiljno intrigira akademsku i naučnu javnost, zbog čega se još uvek vode neiscrpne polemike i u vezi sa državničko-političkim i ličnim karakterom ondašnjeg kneza-namesnika. Spletom nesrećnih okolnosti, Pavle Karađorđević je 1934. godine postao knez-namesnik, odnosno našao se na položaju prvog namesnika u Namesništvu Kraljevine Jugoslavije, koje će u narednim godinama vladati zemljom u ime maloletnog kralja Petra II Karađorđevića, inače Pavlovog bratanca. Tačnije, ubistvom kralja Aleksandra Karađorđevića, Jugoslavija je ostala bez vladara, a maloletni Petar bez oca, pa je automatski bio aktiviran testament u kome je kralj Aleksandar imenovao svog brata od strica i čoveka od najvećeg poverenja za osobu koja će čuvati tron njegovom maloletnom sinu. Međutim, ova najpoznatija istorijska uloga, koju je knez Pavle uspešno „igrao“ sve do kobnog 27. marta 1941. godine, u naučnim i popularno-publicističkim analizama istorijata dela pomenutog srpskog i jugoslovenskog državnika, nepravedno je istaknuta u prvom planu, naspram svih dometa njegovog duhovno-umetničkog i diplomatsko-političkog genija i privatnog života, što je u mnogome i doprinelo stvaranju jedne pogrešne, maliciozne i u svakom pogledu sramotno lažne povesne slike o učincima delatnosti najrazboritijeg srpskog vladaoca u nacionalnoj istoriji moderne Srbije.