Posle artiljerijske pripreme, koja je trajala dva sata, 30. septembra, uz gromoglasni, tj. jednoglasni poziv „Ura, napred u otadžbinu“ usledio je strahoviti juriš četničkog poručnika Milivoja Dinića i samog Odreda, a nakon nešto više od sat vremena užasnih borbi „prsa u prsa“, na Kajmakčalanu se konačno i ponosno zavijorila srpska zastava. Dobrovoljački odred, ti „kajmakčalanski titani“, predstavljali su jedinicu koja je u 83 procenta svog sastava bila okupljena od dobrovoljaca iz svih srpskih zemalja zapadno od Drine i severno od Save i Dunava. Bitka na Kajmakčalanu odnela je 4600 života srpske mladosti, od čega je Drinska divizija imala 3800 smrtno stradalih. Bugarska strana je izgubila oko 6000 vojnika. Kao kuriozitet, pomenimo i prvu značajnu akciju srpske ratne avijacije na Solunskom frontu, koja je u odgovoru na vazduhoplovni napad na Solun, uspešno bombardovala Sofiju 30. septembra, isti dan kada je oslobođen i vrh Nidže. Kajmakčalan je za procese očuvanja srpskog nacionalnog identiteta i više od jednog simbola, pa i više od same bitke. Vrh Nidže bio je „Sinajska gora“ srpskog preporoda i zalog apsolutne pobede, oslobođenja i ujedinjenja vaskolikog srpstva.