Iako je popis stanovništva planiran za jesen ove godine, već je otpočela neka vrsta stare/nove rasprave o budućem nacionalnom izjašnjavanju stanovnika severne srpske pokrajine. Male autonomaške stranke, koje neretko u javnosti propagiraju i separatističke tendecije, okupljene oko Vojvođanskog fronta već su pustile u etar pitanje „nacionalnost Vojvođanin“ i krenule u kampanju ponovnog oživljavanja komunističkih ideja.
I pre 10 godina, u prethodnom popisu, agitovalo se porukama sa bilborda „ja sam Vojvođanin“, ne bi li se na taj način motivisali građani severne pokrajine da se u smislu nacionalnosti izjasne kao Vojvođani. Tada je ta ideja doživela fijasko, i na popisu iz 2011. godine svega oko 30.000 građana Srbije izjasnilo se po regionalnoj i drugoj pripadnosti.
Taman kada smo pomislili da su takve antisrpske ideje ostale iza nas, samo kao ružna prošlost, pojedini političari (Vojvođani po profesiji) na zalasku svoje karijere pokušavaju da njihovim ponovnim plasiranjem u etar dobiju na vidljivosti i ožive rejting svojih partija koji je poslednjih nekoliko godina na nivou statističke greške.
Ideja o „vojvođanskoj naciji“ izvorno je nastala u redovima hrvatskih nacionalnih elita u Zagrebu i nikada nije našla plodno tle u severnoj Srbiji. Bila je prihvaćena od strane jugoslovenskih komunista kojima je služila kao sredstvo za ostvarenje cilja – rastakanje srpskog nacionalnog identiteta. Komunisti su, po istom principu, od tri nacije (srpske, slovenačke i hrvatske) koje su formirale prvu Jugoslaviju veštački stvorili još tri (crnogorsku, makedonsku i bošnjačku), izdvajajući ih iz srpskog nacionalnog korpusa. I upravo to se krije iza ideje o „vojvođanskoj naciji“.
Dakle, ovde se radi o opasnom antisrpskom projektu usmerenom na dalje rastakanje srpskog nacionalnog identiteta, po već oprobanom komunističkom obrascu.
Oni koji bi da pred popis ove jeseni na brzinu izgrade naciju “Vojvođanin” pozivaju se na “evropsku praksu”, ali ovi argumenti padaju u vodu kada se pogledaju primeri dveju najvećih država EU – Francuske i Nemačke.
Tako u Francuskoj, zvanična statistika na popisu stanovništvo deli na dve grupe – Francuzi, u smislu državljana ove zemlje, koji mogu biti različitog porekla, i stranci.
Slično je i u Nemačkoj, gde prilikom popisa stanovništva, u kategoriji “nacionalnost”, stoje samo dve rubrike: Nemci i stranci. Treba napomenuti da je Nemačka izrazito decentralizovana zemlja, gde je savezna država veliki deo nadležnosti prepustila pokrajinama od kojih neke, poput Bavarske, izuzetno insistiraju na svojoj autonomiji. Pa ipak, ni Bavarci, ni, recimo, Saksonci nisu prepoznati kao posebna etnička grupa.
Projekat izgradnje “vojvođanske nacije” svoje uporište nema ni u kakvim istorijskim, kulturološkim ili bilo kakvim drugim činjenicama, i on zapravo predstavlja antiistorijsku političku pobudu.
Cilj ovog nastojanja je da se „Vojvođanin“ od strane Republičkog zavoda za statistiku evidentira kao nacionalna, a ne kao regionalna pripadnost, te ako bi „nacionalnih Vojvođana“ bilo u nekom znatnijem broju, podgrejali bi se politički, a zapravo suštinski ciljevi autonomaških stranaka: sada kada imamo naciju Vojvođane – hoćemo i Republiku Vojvodinu.
Važno je ukazati i da ova ideja dolazi od koalicije političkih stranaka koja je na poslednjim parlamentarnim izborima osvojila svega 0,9% glasova birača. Lideri te koalicije svakodnevno govore da se u Srebrenici 1995. godine dogodio genocid, čime se pokušava našem narodu nametnuti epitet genocidnog, a što predstavlja i jedan korak u pravcu ukidanja Republike Srpske kao entiteta. Takođe, ova politička grupacija otvoreno se zalaže za priznanje nezavisnosti lažne države Kosovo, odnosno secesije naše južne pokrajine, i podržava Mila Đukanovića u obračunu sa srpskim narodom i Srpskom pravoslavnom crkvom u Crnoj Gori. S obzirom na to kada vidimo gde su nastale ovakve ideje, ko ih je u prošlosti sprovodio i ko ih danas zagovara, nameće se zaključak da su one duboko antisrspke i opasne po naš narod i državu.
Prema tome, „Vojvođanin“ nikako ne može biti nacionalno izjašnjenje, ali ne zbog nedovoljne brojnosti ljudi koji bi se tako izjasnili, nego zato što ne postoje lična, a ni kolektivna svojstva različita od srpskog naroda. Nacionalnost treba prvo objektivno da postoji ne bi li se priznala, a ne obratno, da se veštački stvara nepostojeća nacija. Biti Vojvođanin ne znači ne biti Srbin, to je zapravo samo regionalna pripradnost jednog Srbina, baš kao što je to biti Crnogorac, Beograđanin, Šumadinac, Ličanin itd. Srbija je istovremeno i nacionalna i građanska država, odnosno kako to piše u čl. 1 Ustava: „država srpskog naroda i svih njenih građana“, a to govori da Ustav ne dopušta preduzimanje mera kojima bi se dezintegrisao srpski narod u njegovoj matičnoj državi.
Srbija se danas nakon decenija lutanja po komunističkim stranputicama konačno vratila sebi, svojoj istoriji, kulturi, tradiciji i svetosavskim načelima, i ovaj projekat biće samo još jedan u nizu promašaja i poraza srpskih autošovinista.
Izvor: Gradske info