U saradnji i sa podrškom Fonda za pružanje pomoći izbeglim, prognanim i raseljenim licima, u programskom prostoru Centra za društvenu stabilnost, 13. novembra 2019. godine sa početkom u 19 časova, održan je okrugli sto pod nazivom „IZBEGLIČKA
KULTURA I PERSPEKTIVE SRPSKIH PROGNANIH I RASELJENIH LICA SA KOSOVA I METOHIJE DVE DECENIJE NAKON AGRESIJE NATO NA SRJ“.
Uvaženi sagovornici i gosti Centra i moderatora okruglog stola, msr Ognjena Karanovića, direktora CZDS, bili su gospodin Dušan Kozarev, zamenik direktora Kancelarije za Kosovo i Metohiju Vlade Republike Srbije; gospodin Duško Ćutilo, direktor Fonda za pružanje pomoći izbeglim, prognanim i raseljenim licima i Predrag Rajić, pravnik, politički analitičar i portparol CZDS.
U svojim izlaganjima i u otvorenoj, dinamičnoj diskusiji sa prisutnim gostima u publici, gospodin Kozarev predstavio je delatnost Kancelarije za Kosovo i Metohiju, te je ukazao na značaj jedne iskrene i praktične politike koju vode predsednik Republike Srbije, gospodin Aleksandar Vučić i Vlada Republike Srbije, a koja je usmerena prema cilju realizacije sigurne egzistencije za stanovnike južne srpske pokrajine, bez obzira na njihovu versku, etničku ili nacionalnu pripadnost.
Gospodin Duško Ćutilo predstavio je delatnost Fonda za pružanje pomoći izbeglim, prognanim i raseljenim licima, dok je gospodin Rajić ukazao na istorijske okolnosti koje su generisale postojeće političke i socijalne probleme na prostorima Kosova i Metohije, a takođe je determinisao i istinski socijalni položaj i pravno-politički status, kao i perspektive prognane i raseljene populacije iz južne srpske pokrajine. Prošlo je više od dve decenije od prvog pogroma srpskog naroda i drugih etničkih zajednica sa Kosova i Metohije posle agresije NATO na Saveznu Republiku Jugoslaviju 1999. godine. Paradoksalno, lanac nasilja, humanitarne katastrofe i političke krize, nastavljen je i proširen, upravo kao posledica navedene agresije, iako je 1999. godine od strane političkog Zapada bilo objašnjeno da je „intervencija NATO“ bila preduzeta kako bi se sprečila „humanitarna katastrofa“ na prostoru južne srpske pokrajine. Kulminacija pogroma nad srpskim narodom i njegovim nacionalnim i kulturnim nasleđem na Kosovu i Metohiji dogodila se u martu 2004. godine, kada je nekoliko hiljada Srba i pripadnika drugih nealbanskih nacionalnih zajednica, možda i trajno proterano iz njihovih domova, dok su kulturna dobra svih kategorija zaštite i verski objekti srpske pravoslavne, nacionalne i duhovne provenijencije, bili uništeni. Ukupno, od 1999. godine iz južne srpske pokrajine, interno na Kosovu i Metohiji, ali i u druge delove Srbije, proterano je preko 200 hiljada pripadnika srpskog naroda i nekoliko hiljada pripadnika iz redova populacija svih etničkih zajednica. Paralelno sa ovim zločinačkim procesima preduzetim od strane albanskih terorista pod zaštitom međunarodne zajednice, u Srbiji je afirmisan i fenomenološki pojam tzv. „izbegličke kulture“, koji, svakako nije nastao u našoj zemlji, niti u datom periodu, ali koji je do danas permanentno prisutan na ovim prostorima.