ŽIVOTNA I PROFESIONALNA BIOGRAFIJA (PRVI DEO)
Rastrojen, rasejan, beskrupulozan, nevaspitan, lucidan, nekonzistentan… samo su pojedine od mnogih negativnih ocena karaktera ličnosti bivšeg gradonačelnika Londona i šefa britanske diplomatije, Borisa Džonsona, aktuelnog poslanika u Donjem domu Parlamenta Ujedinjenog Kraljevstva Velike Britanije i Severne Irske, izabranog ispred izbornog okruga Aksbridž i Južni Ruislip (Uxbridge and South Ruislip constituency) u Grofoviji Veliki London (Greater London County). Svakako, navedeni, nimalo pohvalni epiteti o karakteru ličnosti ovog novinara i britanskog političara, pripadnika Konzervativne partije predstavljaju zaključke i uverenja njegovih političkih protivnika i kritičara, dok 23716 glasača, odnosno 50,8 procenata birača od ukupnog biračkog tela izašlog na Opšte izbore 2017. godine u izbornoj jedinici Aksbridž, gde je Boris Džonson odneo ubedljivu pobedu, kao i milioni drugih građana u Velikoj Britaniji, poseduju sasvim suprotno mišljenje o pomenutoj, nesvakidašnjoj i apsolutno nekonvencionalnoj ličnosti iz političkog života Ujedinjenog kraljevstva.
Stavovi građana koji pokazuju simpatije prema delovanju i političkim vizijama Borisa Džonsona, prevashodno ističu da pomenuti političar poseduje vrline „surovog pragmatika“ u savremenoj društvenoj zbilji, ali i neodoljivi šarm u okvirima, ponekad potrebnog banalizovanja neophodnih postupaka u realizaciji „partijske ili državne“ politike u njihovoj zemlji. Takođe, isti pružaju podršku Džonsonovom stilu ponašanja i javne komunikacije, pa i interakcije sa različitim političkim subjektima u svetskoj i nacionalnoj politici. Možda bi navedenu podršku morali da tumačimo u kontekstu izmene svesti „političkih kolektiviteta“ u kompletnom „evroameričkom javnom diskursu“, u kome je populistički pristup u interakciji političara sa biračkim telom postao dominantna kategorija pomenute javne i naučne discipline.
U skladu sa datim uverenjima, a zasnovan na fundamentima sopstvenog sklopa mentalne strukture ličnosti, Boris Džonson je navedeni fakticitet u oblasti političkih delatnosti, jednostavno primenio u svojim profesionalnim aktivnostima i to pre, gotovo dve i po decenije, kada je počeo uspon njegove političke karijere. Dakle, pristalice i protivnici Borisa Džonsona, bez obzira da li pripadaju političkoj „desnici“ ili „levici“, za glavne vrline, ali i osnovne mane u strukturi ličnosti bivšeg šefa britanske diplomatije, navode njegovu „duhovitu prirodu“, koja u potpunosti odstupa od tradicionalnog i konvencionalnog ponašanja političara iz redova Konzervativne partije (Conservative party).
Uprkos kritikama medija, političkog i duhovno-intelektualnog „estabilišmenta“, kao i dela javnosti u Velikoj Britaniji, koji na „teret“ Borisa Džonsona postavljaju optužbe za „elitizam, nepotizam“, pa čak i „rasizam“, uz poslovičnu tvrdnju o njegovoj „lenjosti“ i „neiskrenosti“, data objašnjenja ne poseduju veliki uticaj na okolnost da ovaj političar ne prestaje da intrigira svoje simpatizere i protivnike, kao i kompletnu političku javnost na našoj planeti.
PORODIČNO POREKLO I DETINJSTVO BORISA DŽONSONA
Aleksandar Boris de Fefel Džonson (Alexander Boris de Pfeffel Johnson), poznatiji kao Boris Džonson, rođen je 19. juna 1964. godine u gradu Njujorku u Sjedinjenim Američkim Državama, tačnije u elitnom delu Menhetna (Upper East Side). Na svet je došao u veoma zanimljivoj porodici koja je negovala liberalna duhovno-kulturološka i politička shvatanja. Pošto su njegovi roditelji bili Britanci, Džonsonovo rođenje zvanično je registrovano u protokolima vlasti gradske administracije u Njujorku, ali i od strane nadležnih organa u Konzulatu Ujedinjenog kraljevstva u navedenom američkom gradu. Na taj način, Boris Džonson je stekao dvojno državljanstvo: SAD i Velike Britanije. Međutim, obavezu da nakon izvesnog broja godina, periodično obnavlja svoj status američkog državljanina, Džonson nije izvršio od 2016. godine. Otac Borisa Džonsona, Stenli Džonson (Stanley Patrick Johnson), potonji ugledni aktivista za zaštitu životne sredine, književnik, političar, poslanik u Evropskom parlamentu ispred Konzervativne partije, u datom periodu nalazio se na studijama ekonomije u okviru Univerziteta Kolumbija. Inače, Stenli Džonson bio je unuk (putem očeve porodične linije) Ali Kemal-bega, čuvenog osmanlijskog novinara, pesnika i političara, tursko-čerkeskog etničkog porekla, koji je u tri navrata obavljao dužnost ministra unutrašnjih poslova u Osmanlijskom carstvu.
Sin Ali Kemal-bega, Osman, živeo je u Velikoj Britaniji, gde je za svoje lično ime uzeo svoje nekadašnje srednje ime Vilfred, a kao prezime, koristio je porodično ime svoje majke – Džonson. Upravo, Vilfred Džonson bio je otac Stenlija Džonsona, a na kraju i deda Borisa Džonsona. Takođe, putem majčine porodične linije, Stenli je imao englesko, nemačko i francusko etničko poreklo, te kuriozitet predstavlja i činjenica da je Borisov otac, zapravo šukununuk baronice Karoline fon Rotenburg, nezakonite ćerke kneza Paula Virtenberškog, a samim tim i potomak kralja Džordža II od Velike Britanije (neposrednog pretka kraljice Elizabete II) i kralja Fridriha Vilhelma I Hoencolerna, vladara Pruske.
Pre odlaska u Sjedinjene Američke Države, Stenli Džonson stupio je u brak sa Šarlot Foset (Charlotte Fawcett) 1963. godine, likovnom umetnicom, čija je porodica pripadala krugu intelektualaca sa veoma liberalnim životnim načelima. Šarlotin otac bio je ser Džejms Foset (Sir James Fawcett), advokat, član i predsednik Evropske komisije za ljudska prava, kao i zastupnik Ujedinjenog kraljevstva pred Međunarodnim sudom pravde u Hagu. Na taj način, možemo da zaključimo da je Boris Džonson potomak veoma „šarenolikog etničkog i duhovnog porodičnog porekla“, te je kasnije i sam definisao svoju ličnost „kao produkt melting pot operacije“, gde prepoznajemo rusko-jevrejsko, tursko-muslimansko, katoličko-francusko, te anglo-američko, protestantsko kulturno nasleđe.
U septembru 1964. godine, porodica Džonson vratila se u Veliku Britaniju, da bi se uskoro nastanila u Oksfordu, gde je rođena Borisova sestra Rejčel (Rachel). U februaru 1966. godine, Borisova porodica ponovo se nastanila u SAD, tačnije u Vašingtonu, iz razloga što je Stenli Džonson dobio radni angažman u Svetskoj banci. U SAD rođen je Borisov brat, Leo 1967. godine. Porodica Džonson vratila se u Veliku Britaniju 1969. godine, gde se nastanila na porodičnoj farmi u Nederkotu (Nethercote), u blizini Vinsforda (Winsford) u Eksmuru (Exmoor).
U datom periodu, pa i kasnije, Stenli Džonson je uglavnom bio profesionalno odsutan i nije provodio mnogo vremena u krugu svoje porodice, te su Boris i njegovi brat i sestra vaspitavani sa naporima njihove majke, Šarlot. U periodu detinjstva, Boris je bio „tih i miran dečak“, možda i iz razloga što je imao velikih zdravstvenih problema uzrokovanih pojavom bolesti sluha, te je do svoje desete godine bio podvrgnut nekolicini medicinsko-hirurških zahvata. Osnovno obrazovanje stekao je u „Seoskoj školi Vinsford (Winsford Village School)“, kao i u „Osnovnoj školi Primrouz Hil (Primrose Hill Primary School)“. Bez obzira na činjenicu da je 1971. godine rođen Borisov najmlađi brat Džozef, koji je danas poznatiji pod nadimkom Džo (Joseph), a koji je ujedno bio i poslednje dete u braku Stenlija i Šarlot Džonson, pomenuta okolnost nije pomogla očuvanju navedene porodične zajednice, iz razloga što se brak Borisovih roditelja uskoro „raspao“ (1980. godine).
Boris, kao i njegova braća i sestra stekli su solidno i klasično obrazovanje u prestižnim školskim centrima u Velikoj Britaniji, ali u periodu tog „kasnijeg detinjstva“ i „tinejdžerstva“, bili su uglavnom usamljeni u pogledu neophodne socijalizacije njihovih ličnosti. Slobodno vreme provodili su uglavnom u društvu majke, te nisu razvijali prijateljske odnose sa drugom decom, zbog čega su sve do danas ostali izuzetno bliski. Kao što smo naglasili, Boris Džonson stekao je prestižno, klasično obrazovanje, prvobitno u srednjoškolskom koledžu „Ešdaun Haus (Ashdown House)“ u Istočnom Saseksu, gde je razviju snažnu vezu i simpatije prema ragbiju, ali i klasičnim naukama, posebno starogrčkom i latinskom jeziku. U vremenu boravka Stenlija Džonsona u Briselu i Strazburu (gde je obavljao dužnost „visoko“ pozicioniranog službenika u Evropskoj zajednici), Borisova majka doživela je „nervni slom“, te je bila i hospitalizovana. Upravo u Briselu, Boris je dobio „fluentno“ znanje francuskog jezika.
OBRAZOVANJE BORISA DŽONSONA
ŠKOLSKE GODINE I KOLEDŽ
Krajem osme decenije prethodnog stoleća, Boris Džonson dobio je „Kraljevu stipendiju (King’s Scholarship)“, radi studija na Koledžu Iton (Eton College), odnosno u čuvenoj elitno-pripremnoj školi u Berkširu, gde je doputovao u jesen 1977. godine. U toku studija na Itonu, počeo je da upotrebljava ime Boris, dok je prvo ime Aleksandar ili Aleks, gotovo u potpunosti izostavio. Na Itonu je razvio svoj „ekscentrični engleski karakter“ ličnosti, po kome će kasnije biti poznat na svim meridijanima ove planete. Napustio je rimokatoličku veroispovest nasleđenu od strane majke, te je pristupio Anglikanskoj crkvi (The Church of England). U godinama života u Briselu, pohađao je Evropsku poslovnu školu (European School in Brussels).
Postao je veoma popularan u krugovima svojih školskih kolega, a posebno je razvio bliske kontakte sa budućim lordom Čarlsom Spenserom (Lord Charles Spencer), bratom princeze od Velsa, Dajane Spenser (Diana, Princess of Wales). Uprkos izveštajima nadležnih školskih organa, te Borisovih profesora o njegovim slabostima u pogledu „hronične ćudljivosti, lenjosti i arogancije“, Džonson je pokazao izuzetne rezultate iz nekoliko nastavnih predmeta, poput engleskog jezika i klasičnih nauka, te ja na različitim školskim takmičenjima (međunarodnog karaktera), stekao mnoge nagrade.
Uskoro je imenovan za sekretara Debatnog kluba i urednika školskih novina u Itonu, Zbornik koledža Iton (The Eton College Chronicle). Krajem 1981. godine postao je član elitnog „Društva Iton“. Nakon završenih studija na pomenutom koledžu, Džonson je putem programa razmene studenata, proces sopstvenog obrazovanja nastavio u Australiji, gde je 1982 godine dodatno usavršio znanja engleskog i klasičnih jezika.
UNIVERZITETSKE GODINE
Nakon povratka u Veliku Britaniju, dobio je školsku stipendiju u oblasti oksfordskog programskog kursa „Humanistička književnost“ (Literae Humaniores), gde je nastavio sa svojim studijama iz domena klasičnih naua u okviru Beliol koledža (Balliol College) na Oksfordskom univerzitetu. 
Na Univerzitetu Oksford (University of Oxford), 1983. godine pridružio se generaciji studenata, koja je kasnije postala veoma uticajna u političkom životu „britanskih ostrva“, a između pomenutih, Borisove kolege bili su potonji rukovodioci Konzervativne partije Dejvid Kameron (David Cameron), Vilijam Hejg (William Hague), Majkl Gouv (Michael Gove), Džeremi Hant (Jeremy Hunt) i Nik Bols (Nick Boles).
U toku univerzitetskih godina na Oksfordu, Boris je trenirao ragbi na Beliol koledžu, gde se družio prvenstveno sa članovima društva „Stari Itonovci (Old Etonians)“ u okviru njihovog Kluba Bulingdon (Bullingdon Club), koji je predstavljao elitističku studentsku asocijaciju omladinaca, pripadnika najviših slojeva britanske aristokratske i građanske klase, poznatu po različitim javnim izgredima, čak i vandalizmom, izazvanim zloupotrebom alkohola. Upravo, u datom periodu, Džonson je upoznao svoju buduću suprugu Alegru Mostin Oven (Allegra Mostyn-Owen), pripadnicu aristokratske porodice, sa kojom je stupio u emotivnu vezu. Data veza uskoro je dobila i „verenički status“.
U „oksfordskim“ univerzitetskim krugovima, Boris Džonson stekao je impozantnu popularnost, pa čak i simpatije za svoj nesvakidašnji i nimalo konvencionalni pristup javnom diskursu i komunikaciji sa okolinom. Bio je i suizdavač satiričnog studentskog magazina Tributary. Obavljao je i dužnost sekretara Oksfordske unije (Oxford Union), odnosno najprestižnije studentske organizacije. Bez obzira što su u datom periodu Borisova politička opredeljenja percepirana kao konzervativna, ali i uprkos činjenici da je pripadao „establišmentskim“ krugovima studentske omladine iz redova „torijevaca“, Džonson je obilato koristio podršku i pomoć studentskih asocijacija koje su pripadale centrističkim provenijencijama Socijaldemokratske partije – SDP (Social Democratic Party-SDP) i Liberalne partije – LP (Liberal Party-LP) u izbornoj kampanji za predsednika Oksfordske unije 1986. godine, pa su ga njegovi oponenti na izborima optuživali da se u pomenutim krugovima identifikovao kao pristalica SDP sa snažnim levo-centrističkim opredeljenjima, što je Džonson uporno negirao.
Boris Džonson je izabran za predsednika Unije, ali njegov mandat nije ostao upamćen po određenim izuzetno pohvalnim rezultatima, koji bi uostalom i zaslužili dostojno sećanje. Dobio je snažne zamerke u kontekstu profesionalne ozbiljnosti i kompetentnosti u obavljanju poverenih mu poslova. Završio je specijalističke studije iz oblasti drevne i antičke književnosti, kao i klasične filosofije, da bi uskoro diplomirao na Beliol koledžu, ali sa diplomom više druge klase, što je Džonsona veoma povredilo, jer je očekivao prvu klasu.
LIČNI I PORODIČNI ŽIVOT BORISA DŽONSONA
Kao što smo napomenuli u prethodnom izlaganju, Boris je najstarije dete rođeno u braku njegovih roditelja, Stenlija i Šarlot. Džonsonova sestra, Rejčel, uticajna je književnica i novinarka, koja u priličnoj meri kritikuje rad svog poznatog brata, posebno u vezi sa njegovim aktivnostima oko Bregzita. Iz datog razloga, u parilu 2017. godine pridružila se Liberalnim demokratama u znak protesta zbog politike konzervativaca u vezi sa odlukom o britanskom istupanju iz Evropske unije. Član Konzervativne partije bila je u periodu između 2008. i 2011. godine. Leo Džonson, mlađi Borisov brat, uspešan je partner zadužen za održivi razvoj i knjigovodstvene poslove u kompaniji Pricewaterhouse Coopers.
Najmlađi brat, Džo Džonson, takođe je poznati britanski političar. Od 2015. do januara 2018. godine bio je državni ministar za univerzitete i nauku u vladama Dejvida Kamerona i Tereze Mej (Theresa May), a potom do novembra ove godine ministar za London u vladi Mejove. Podneo je ostavku na sve funkcije u vladi, nakon što je premijerka objavila predlog plana britanske vlade za sporazum o izlasku Ujedinjenog kraljevstva iz Evropske unije. 
Tada je predložio odbacivanje svih pregovora i raspisivanje novog referenduma o odnosima Velike Britanije i Evropske unije i to sa mogućnošću da ishod tog novog potencijalnog referenduma bude negativan u pogledu britanskog napuštanja „evropske nadnacionalne tvorevine“. Inače, od 2010. godine obavlja dužnost poslanika Konzervativne partije u Parlamentu ispred Orpingtona (Orpington).
Borisova maćehu, drugu suprugu Stenlija Džonsona, Dženi, usvojio je Tedi Šif, vlasnik trgovačkog trusta „Marks i Spenser (Marks&Spencer)“ i predsednik Britanske federacije cionista.
Boris Džonson i njegova prva supruga, Alegra Mostin-Oven (1965) venčali su se 1987. godine. Alegra je ćerka britanskog istoričara umetnosti Vilijama Mostin-Ovena i italijanske književnice Gaje Servadio. Ubrzo su nastupili problemi u braku, te je Alegra napustila Džonsona i vratila se u Veliku Britaniju u februaru1990. godine. „Oksfordska ljubav“, okončana je nakon šest godina braka. Nisu imali dece. Alegra je danas nastavnica umetnosti u jednoj londonskoj džamiji, gde je pre nekoliko godina upoznala svog sadašnjeg životnog partnera, pakistanskog porekla, Abdulaha Madžida (1991). Nedavno je objavila da je primila islamsku veroispovest.
Nekoliko nedelja posle razvoda od Alegre (aprila 1993. godine), Boris Džonson je stupio u brak sa vršnjakinjom Marinom Viler (Marina Wheeler), ćerkom novinara Čarlsa Vilera i Dip Sing. Marina i Boris bili su u emotivnoj vezi još dok je budući britanski šef diplomatije bio u braku sa svojom prvom suprugom, a venčali su se u maju 1993. godine u Horšamu, Saseks (Horsham, Sussex). Štaviše, pet nedelja nakon sklapanja braka, Marina je rodila prvo, od njihovo četvoro dece. Inače, porodice Viler i Džonson poznavale su se decenijama, a Marina je bila Borisova bliska prijateljica još od vremena kada su oboje, u isto vreme, pohađali studije u okviru Evropske poslovne škole u Briselu. U braku su dobili četvoro dece, dve ćerke i dva sina: Laru Letis (Lara Lettice), rođenu 1993. godine; Majla Artura (Milo Arthur), rođenog 1995. godine; Kasiju Pičiz (Cassia Peaches), rođenu 1997. godine i Teodora Apolona (Theodore Apollo), rođenog 1999. godine. Džonsonovi su pronašli svoj dom u kući u Distriktu Izlington (Islington) u severnom Londonu.
Bračni par i njihova porodica nastanili su se u delu Londona u kome su živeli mnogi i veoma ugledni predstavnici inteligencije sa izrazitim levo-liberalnim političkim i duhovnim opredeljenjima. Pod uticajem datog životnog ambijenta, ali i svoje supruge, u narednim godinama Boris je stekao neka od najvažnijih životnih opredeljenja liberalnog karaktera, poput naklonosti prema borbi za prava LGBT populacije, kao i prema abortusu ili u stavovima o klimatskim promenama i zaštiti životne sredine.
Veliki deo svog vremena i obaveza podredio je vaspitanju i druženju sa svojim ćerkama i sinovima. Uistinu, bio je sasvim različit od svog, uvek odsutnog oca. U pokušaju da definiše „ispravnost“ u relacijama između roditelja i dece, ispričanu na sopstvenim primerima objavio je i svoju prvu knjigu „Opasnosti koje donose nametljivi roditelji – priča o oprezu“. Doduše, Džonsonov književni prvenac bio je strahovito odbačan od literarne kritike.
O ozbiljnijim problemima u braku Marine i Borisa, britanska i svetska javnost saznala je kada je 2009. godine objavljeno da je Džonson, tadašnji gradonačelnik Londona dobio vanbračnu ćerku sa Helen Makintajer, umetničkim konsultantom. Svojevrstan javni skandal nastao je kada je u javnost dospela informacija da je Džonson, putem „ličnog uticaja“ i na osnovu sopstvenog autoriteta gradonačelnika, pokušao da „privoli“ sudiju nadležnog u postupku za dokazivanje očinstva da zabrani medijima da publikuju presudu, prema kojoj je, upravo Boris, otac Makintajerine ćerke.
Početkom septembra 2018. godine, supružnici, Marina i Boris objavili su da je njihovom dvadesetpetogodišnjem braku došao kraj, te „da žive odvojeno“, već nekoliko meseci unazad. Takođe, objavili su da su sporazumno pokrenuli brakorazvodni sudski proces, te da su izvršili podelu imovine stečene u braku. Istovremeno, Borisova ćerka Lara, objavila je teške optužbe na teret ponašanja i karaktera ličnosti njenog oca i to uz veoma neprikladne i pogrdne reči i ocene.
U svemu neformalan, neki bi rekli i nemaran, što svedoče, zaista neizbrojane anegdote, posebno iz domena njegovog privatnog života. Pomenimo samo pojedine: izgubio je venčani prsten na venčanju sa prvom suprugom, a vanbračna veza sa koleginicom u „Spektejtoru“, Petronelom Vajt, „koštala“ ga je zvanja „ministra kulture u senci“ i umalo braka. Vajtova je otkrila da je Džonson u stvari samotnjak koji ima vrlo malo bliskih prijatelja, o čemu svedoči i činjenica da ga gotovo niko ne zove Aleksandar ili Aleks, što je njegovo kršteno ime, a da on traži od osoba koje su mu bliske da ga zovu upravo tim imenom.
PROFESIONALNA DELATNOST I KARIJERA BORISA DŽONSONA
NOVINAR I KOLUMNISTA TAJMSA I DEJLI TELEGRAFA
Nakon sticanja diplome Džonson je pronašao radni angažman u konsultantskoj menadžmentskoj kompaniji „LEK Konsalting“, ali nalazeći da mu je taj posao dosadan, nakon nedelju dana dao je otkaz. Upotrebivši uticajne porodične veze počeo je da radi kao pripravnik u, oduvek konzervativno opredeljenom i prestižnom listu Tajms (The Times). Međutim, uskoro je izazvao pravu čitalačku senzaciju, a odmah posle iste i javni skandal kada se ispostavilo da je u svom članku izneo puke i proizvoljne teze, pa i izmišljotine o navodnom arheološkom otkriću ostataka palate kralja kralja Edvarda II, kao i o homoseksualnim sklonostima ovog srednjovekovnog engleskog vladara.
Upravo zbog tog skandala, privremeno je napustio Tajms, da bi uz pomoć Maksa Hejstingsa, kolege iz „oksfordskih godina“, novo zaposlenje pronašao na mestu jednog od urednika Dejli Telegrafa (The Daily Telegraph). Džonsonovi članci bili su koncipirani način da su se obraćali veoma determinisanoj čitalačkoj publici, tačnije sloju stanovništva koji je pripadao konzervativnom političkom miljeu, srednjem društvenom staležu, srednjem životnom dobu, jednom rečju „Srednjoj Engleskoj“.
Pomenuta publika odmah je pokazala velike simpatije prema mladom i perspektivnom novinaru, kolumnisti i uredniku, a šira čitalačka javnost nije bila nimalo indiferentna prema Borisovim ingenioznim tekstovima, koji su bili odlikovani jedinstvenim književnim stilom i šarmom starovremenskih, „dendijevskih“ fraza, tipičnog „torijevskog tipa“, koji je je svoju „renesansu“ doživeo u „tačerovskoj Britaniji“. Posebne simpatije i kontroverze izazivao je Borisov nastup u obraćanju čitalaštvu, koji je uvek počinjao rečima: „Dragi prijatelji“, što je do tada bilo krajnje neuobičajeno u žurnalističkom diskursu.
Početkom 1989. godine, Džonson je imenovan za stalnog dopisnika i komentatora Dejli Telegrafa u pres-birou pomenutoh časopisa u Briselu, gde je u narednih pet godina „pratio“ rad i izveštavao o aktivnostima Evropske komisije (European Commission). Ostale su upamćene njegove čuvene paskvile o Žaku Deloru (Jacques Delors), tadašnjem predsedniku Evropske komisije, na osnovu kojih je afirmisao sopstveni status „uticajnog evroskeptika“ u novinarskim krugovima, a novinara sa pomenutim političkim opredeljenjem u sedištu EU nije bilo mnogo u datom periodu. Veliki deo Džonsonovih kolega posedovali su veoma negativan kritički stav prema njegovom radu, u kome su izražavali bojazan da se navedeni dopisnik služi neistinama, koje sam konstruiše, kako bi diskreditovao rad EK. Pojedini političari u EU danas smatraju da je Boris Džonson bio „preteča-utemeljitelj lažnih vesti“, što je, svakako, preterana i neutemeljena tvrdnja.
MILJENIK MARGARET TAČER
Sa druge strane, nema sumnje da su pomenuti članci utemeljili politički status Borisa Džonsona kao najprominentnijeg predstavnika „evroskepticizma“ u svetu novinarstva, ukoliko uzmemo u obzir odnos političke elite i inteligencije prema ideji i konceptu ustrojstva Evropske unije. Međutim, Džonsonovi članci, postigli su i specifičan efekat u oblastima političke teorije i filosofije, iz razloga što su isti doprineli činjenici da „ideologija evroskepticizma“ postane atraktivna i za „širi dijapazon“ stanovništva u Velikoj Britaniji, a posebno za „politički milje“, koji je bio usmeren prema „političkoj desnici“. Uzgred da napomenemo, da je sve do početka devedesetih godina prethodnog stoleća, ideja o izlišnosti postojanja „jedinstvene Evrope“ bila usko povezana sa platformama „političke levice“.
Istovremeno, Borisov novinarski rad u Briselu uticao je na činjenicu da je postao omiljeni komentator, pa i „politička figura“, kod tadašnje britanske premijerke Margaret Tačer (Margaret Thatcher), dok je njen „naslednik“ Džon Mejdžor (John Major) bio veliki protivnik Džonsonovog rada i njegove ličnosti, te je u značajno dužem periodu svog mandata proveo mnogo vremena u kritici tada mladog i perspektivnog političara i novinara Konzervativaca.
Džonsonovi tekstovi izvršili su uticaj na okolnosti u kojima je došlo do razvoja tenzija između pristalica i protivnika Evropske unije u samoj Konzervativnoj partiji, a pojedini kritičari ličnosti i delatnosti Borisa Džonsona, upravo su u tim „tenzijama“ pronašli uzroke poraza Konzervativne stranke na opštim izborima 1997. godine. Na opisani način i iz datih razloga, Džonson je stekao veliko nepoverenje u samoj Konzervativnoj partiji i to kod većine njenih rukovodilaca. Postoji mišljenje da je njegov rad u novinarstvu ključno doprineo rastu ugleda i poverenja u desničarsku Nezavisnu partiju Ujedinjenog kraljevstva (UK Independence Party-UKIP) početkom devedesetih godina XX veka.
Nakon povratka u London 1994. godine, imenovan je za pomoćnika urednika i glavnog političkog komentatora Dejli Telegrafa. Uprkos kontroverzama u vezi sa njegovim stavovima prema rodnoj ravnopravnosti, multikulturalizmu, multietničnosti i pravima diskriminisanih socijalnih zajednica, Džonsonove kolumne dobijale su pohvale za „ideološku eklektičnost i originalnost“, zbog čega je postao lauerat prestižnog zvanja Komentator godine u okviru Nagrade „Šta novine kažu“.
SPEKTEJTOR
Posle 1997. godine Džonson je postao kolumnista Spektejtora (The Spectator), časopisa publikovanog u okviru novinske kuće Dejli Telegrafa, gde je objavljivao kolumne sa različitom tematikom i sadržajem. Zbog svog nemarnog ponašanja i odsustva profesionalizma u vezi sa poštovanjem rokova, Džonson je stalno bio u konfliktu sa urednicima i kolegama u „Telegrafu i Spektejtoru.
Od aprila 1998. godine, postao je i poznato lice u „televizijskim emisijama“, što je umnogome koristilo njegovim neskrivenim političkim ambicijama. U julu 1999. godine imenovan je za glavnog urednika Spektejtora, što je doprinelo rastu uticaja i tiraža pomenutog lista. Naime, Spektejtor je zadržao svoj status jednog od omiljenih časopisa čitalačke publike sa konzervativno-desnim političkim stanovištima, ali je proširio uticaj i na druge socijalne slojeve u britanskom društvu, čak i kod simpatizera „političke levice“. Uprkos kritikama i kontroverzama, Džonsonov rad doprineo je da Spektejtor poveća udeo u čitalačkoj publici Britanije (kada je u pitanju novinska delatnost) za deset procenata, te su i prihodi kompanije porasli za 62000 procenata.
Nastavlja se…