Kontroverzan je u svakom pogledu. Tajanstven je kao svoj narod. Odnos koji ima prema svojim sunarodnicima je istovremeno pun straha, ali i poštovanja, otprilike isto onako kao odnos čoveka prema zmiji. Za Srbe će večno biti terorista i zločinac. Reč je o Hašimu Tačiju, političaru , lideru Demokratske partije Kosova, predsedniku samoproglašene Republike Kosovo, haškom optuženiku i surovom ratnom zločincu sa druge strane. U daljem tekstu će biti više reči o životu Hašima Tačija, usponu tzv. Oslobodilačke vojske Kosova, kao i političkom i terorističkom delovanju komandanta Zmije.
Na osnovu pisma turskog hodže Mule Ibrahima muftiji u Skoplju, kao i na osnovu dokumentacije koja se nalazi u manastiru Hilandar, porodica Tači je albanizovana početkom dvadesetog veka. Pradeda Hašima Tačija po ovim dokumentima i usmenom predanju ljudi iz dreničkog kraja je bio pravoslavni sveštenik Radoslav Danilović, koji je nakon albanizacije primio islam i na taj način postao Jusuf.
Hašim Tači je rođen 24. aprila 1968.godine, od oca Hadžije, u selu Broćna, nedaleko od opštine Srbica. Po završetku osnovne i srednje škole, Tači je upisao studije filozofije i istorije na Univerzitetu u Prištini. Postdiplomske studije je nastavio na Univerzitetu u Cirihu, na odseku za istoriju Jugoistočne Evrope i međunarodnih odnosa, te je još u toku studija počeo da se interesuje za politiku.
U vreme studentskih dana, Tači postaje vođa Nezavisne unije studenata, kao i predsednik paralelnog Univerziteta u Prištini. Sa dvadeset pet godina ulazi u svet albanske emigracije i napušta studije. Već početkom 1993. godine postaje član užeg kruga rukovodstva takozvane Oslobodilačke vojske Kosova.
Ideje koje je baštinila OVK duge su bezmalo jedan vek i tinjale su kako u izolovanoj Hodžinoj Albaniji, tako i iza visokih bedema kuća u ruralnim područijima Kosova i Metohije. Različite staze kojima su krenule Titova Jugoslavija i Hodžina Albanija oblikovale su ideološko kretanje albanskog nacionalnog pokreta tokom hladnog rata.
Šezdesetih godina, kinesko-albanski savez podstakao je širenje maoističkih ideja kako na Kosovu i Metohiji, tako i kod albanske dijaspore. Tada već kao marginalizovana, ruralna potklasa, u potpunosti zanemarena od strane državne vlasti, oličena u mladim albanskim radikalima, ostalo joj je samo da se divi maoističkoj viziji seljačke pobune i nacionalnog oslobođenja.
Iako je država nakon političkih reformi i donošenja Ustava iz 1974. godine privremeno uspela da smanji tenzije među albanskim stanovništvom, ipak težak ekonomski položaj kao i standard daleko ispod jugoslovenskog proseka je bio plodno tlo za rastući radikalizam. Državna represija nakon velikih demonstracija sa proleća 1981. godine, dovela je do osnivanja Kosovskog narodnog pokreta, koji je kasnije postao jezgro OVK.
Tih godina među Albancima se razvijaju dva koncepta borbe protiv režima u Beogradu, jedan je podrazumevao strategiju pasivnog otpora i bio je pod okriljem Demokratske lige Kosova koju je predvodio Ibrahim Rugova, dok je drugi koncept bio militantni i predviđao je oružanu pobunu po uzoru na terorističke organizacije ETA, PLO i IRA. Nasilnom konceptu rešavanja albanskog pitanja na prostoru SFRJ, a kasnije i SRJ priključio se Hašim Tači. Iako zasnovana na marksizmu i lenjinizmu, OVK je ubrzo promenila kurs i do juče zapadne imperijaliste je videla kao jedinog mogućeg saveznika u svojoj borbi. Kroz ovaj primer vidimo sposobnost albanskih vođa za brzo prilagođavanje novonastalim situacijama.
Nakon prolaska vojne obuke u planinama Albanije, Tači je bio spreman za primenu praktičnog znanja. Kao član Operativne zone OVK u Mališevu i član Dreničke grupe OVK, koju je 1993. godine osnovao Adem Jašari, izvodi prve terorističke napade.
Prvi teroristički napad je izveden na ulasku u selo Glogovac 22. maja 1993. godine. Od rafalne paljbe smrtno su stradala na licu mesta dva policajca, a više njih je povređeno. Sledeći ozbiljniji napad je izveden takođe, 22. maja, samo tri godine kasnije. Na magistralnom putu Priština-Rožaje postavljena je zaseda i nakon razmene vatre, smrtno je stradala Dragana Nešić, dok je Slobodan Dudić teško ranjen.
Napadi su postali učestali i sinhronizovani uz identičan modus operandi, a sve u cilju provokacije srpske strane. Krajnji cilj je svakako bio skretanje pažnje međunarodne zajednice i njeno uvlačenje u sam sukob. U julu 1997. godine, nakon serije terorističkih napada, Hašim Tači, kao pripadnik terorističke bande albanskih separatista i komandant takozvane Političke direkcije glavnog štaba OVK, osuđen je u odsustvu od strane Okružnog suda u Prištini na kaznu zatvora u trajanju od 10 godina.
Kaznu pred državnim organima nikada nije odslužio i na taj način na stotine porodica koje su izgubile svoje najmilije, nikada neće dobiti barem moralnu satisfakciju. Uprkos ovoj činjenici Hašim Tači je bio deo pregovaračkog tima kosovskih Albanaca tokom pregovora u Rambujeu. Još tokom 1998. godine Hašim Tači je shvatio ključne stvari, a to je pre svega zauzimanje pozicija kod zapadnih diplomata sa statusom „ jedinog glasa razuma “, a sa druge strane je u pitanju bila nemilosrdna borba unutar svojih redova i eliminacija svih drugih pretendenata na lidersku poziciju kosovskih Albanaca.
U isto vreme je sa svojom Dreničkom grupom činio najmonstruoznije zločine, iako se predstavljao javnosti i zapadnim diplomatama kao neko ko je spreman na pregovore i suživot sa Srbima i ostalim narodima na prostoru Kosova i Metohije.
U izveštaju koji je 15. decembra 2010. godine Dik Marti, švajcarski političar, bivši državni tužilac kantona Tičino i član parlamenta Saveta Evrope, dostavio Savetu Evrope, navodi se da je Hašim Tači bio lider kriminalne grupe koja je vadila organe srpskim zarobljenicima i prodavala ih na crnom tržištu. Prema Martijevom izveštaju oko petstotina civila je oteto nakon povlačenja srpskih snaga sa Kosova i Metohije i ulaska KFOR-a. Nakon pretnji koje je javno uputio Dik Martiju da će objaviti informacije koje mogu da kompromituju njegov rad, kao i rad njegovih saradnika, Dik Marti se 2011. godine ogradio od svega što su mediji u međuvremenu objavljivali, te je izjavio da njegov izveštaj nikada nije direktno uključivao Hašima Tačija.
Pored terorizma i trgovine organima, Hašima Tačija su povezivali i sa klasičnim organizovanim kriminalom, a pre svega sa reketom i trgovinom narkoticima. Sve ove činjenice nisu sprečile zapadne zvaničnike da od Hašima Tačija naprave borca za pravdu i da ga iz terorističke uniforme presvuku u političko odelo.
Ubrzo nakon završetka borbenih dejstava i NATO agresije na SRJ, Hašim Tači je sa vođama OVK formirao Demokratsku partiju Kosova i postao je njen lider. Iako je imao ogromnu političku moć, međunarodnu podršku kao i kontrolu nad kriminalnim tokovima, 2001. godine Demokratska partija Kosova doživljava ubedljivi poraz na prvim samostalnim izborima.
Ovaj Tačijev poraz je pre svega protumačen kao posledica raskola između političkih lidera i vođa kriminalnih klanova. Ipak, na parlamentarnim izborima 2007. godine Tači beleži ubedljivu pobedu i na krilima ostvarenih rezultata najavljuje proglašenje nezavisnosti južne srpske pokrajine. Kosovski parlament je ubrzo formiran sa stabilnom većinom, a kao prvi uspeh Tačijeve vlade, jeste jednostrano proglašenje nezavisnosti Kosova i Metohije, 17. februara 2008. godine.
Na izborima koji su održani u februaru 2016. godine , Tači je izabran za predsednika samoproglašene Republike Kosovo i sa te pozicije je nakon što je podneo ostavku, 5. novembra 2020. godine isporučen Specijalnom odeljenju Specijalnog suda u Hagu, koji je u svakom pogledu, jedan hibridni sud. Specijalni sud za ratne zločine je formiran kao posebno veće kosovskog suda, a ne kao ad hoc međunarodni tribunal kao u slučaju Jugoslavije i Ruande. Zapad je i u ovom slučaju mislio o imidžu Tačija i njihovog zajedničkog projekta pod imenom Kosovo. Možemo samo da se nadamo da će pravda donekle biti zadovoljena, ali s obzirom na sudbinu Haradinajevih svedoka iz prošlosti, kao i na činjenicu da je reč faktički o kosovskom sudu, srpski narod ne treba da bude previše optimističan.
Za Sjedinjene Američke Države 2014. godine je bio kandidat za Nobelovu nagradu za mir. Za Tiranu je čuvar ključeva grada. Za Ulcinj i Skadar je počasni građanin. Za Džoa Bajdena je bio Džordž Vašington Kosova. Za Olbrajtovu je bio rođeni političar i čovek sa vizijom, koja je nedostajala Kosovu. Za Bob Dola je Tačijev put bio put Kosova. Za moj narod predstavlja najotrovniju zmiju i ratnog zločinca, ali bez obzira na to, predsednik Aleksandar Vučić je ostavio emocije po strani i vršio je pregovore sa delegiranim predstavnikom albanskog naroda, a sve u cilju stabilnosti i zaštite preostalih Srba na Kosmetu, kao i zaštite imovine srpskog naroda u našoj južnoj pokrajini. Nama kao narodu ostaje nada da će Hašima Tačija stići ovozemaljska pravda, kako bi žrtve ovog zločinca mogle da počivaju na miru i kako bi konačno dva naroda našla zajednički jezik zarad budućnosti naše dece.