Vihor rata koji je nemilosrdno pustošio Bačku i Banat tokom Revolucije 1848/49. godinu nadvio se nad Novim Sadom 12. juna 1849. godine. Tačno godinu dana od otpočinjanja ratnih sukoba između Košutovih revolucionara i srpskih rodoljuba Novi Sad je
doživeo najveće materijalno razaranje u svojoj modernoj istoriji. Nakon bitke kod Kaća koja se odigrala 7. juna 1849. godine, austrijska Južna armija krenula je ka Novom Sadu i Petrovaradinskoj tvrđavi.
Ovim rečima Mihailo Polit Desančić je opisao nezamislivo stradanje Novog Sada tokom bombardovanja 1849. godine: Banova i srpska vojska, čim su ušle u Novi Sad, zauzele su poziciju prema takozvanom „brukšancu” s ove strane Dunava preko puta od
Varadina. Ban Jelačić i Đorđe Stratimirović sa oficirima odseli su u prostranoj i lepoj kući Hadžića-Svetića. Stratimirović je Hadžićevima bio neki rod. Rekao je Hadžićki: „Pripravljajte ručak! Čim naše baterije stanu pucati, Varadin će se svojevoljno predati”. Hadžićka je sa svojim kuvaricama, pripravila velik ručak. Ali čim su baterije počele pucati, na „brukšanc”, mađarski topovi i sa „brukšanca”, i sa Varadina, otvore strašnu vatru na Novi Sad. U podne, Novi Sad je već počeo goreti. Srpski leševi ležali su po ulicama. Stratimirović se na konju jedva spasao kroz jednu ulicu, gde su sa kuća padale zapaljene grede. Sa svojim dobrim konjem, morao je preskakati te zapaljene grede. Do predveče, Novi Sad je bio satrt u mlevo.
Banova i srpska vojska hitno /su/ se povlačile iz Novog Sada. Nesrpsko stanovništvo Novog Sada bilo je u „brukšancu” i u Varadinu. Srpsko pak stanovništvo begalo je na temerinski drum prema Jarku. U bekstvu stanovništvo nije moglo ništa poneti. Noću su se mnogi vraćali u varoš da iz svojih kuća spasu po nešto. Najveći deo Novosađana izginuli su. Toga dana bila je užasna vrućina, a noću se spusti kiša bujica, te se oni, koji nisu imali dobra odela, gotovo svi razboleše. Hadžić-Svetić sa ženom i decom, moj stariji brat Pera sa poslovođom Šutićem i sa njegovom starom majkom, spasu se, te preko Kovilja i Sremskih Karlovaca odu u Zemun. Za Novi Sad je to bila strašna katastrofa. Od tada se Novi Sad nikad više nije oporavio.“
Bombardovanjem je porušen centar grada sa Gospodskom, Futoškom, Kameničkom, Ćurčiskom, Hlebarskom i drugim ulicama. Srušena je Saborna crkva sa obližnjom Grčkom školom, Nikolajevska i Almaška crkva sa okolnim blokovima, varoška kuća,
stari vladičanski dvor koji je sazidao još vladika Visarion Pavlović. Tu je izgorela eparhijska arhiva, vladičina biblioteka, te zgrada srpske gimnazije sa arhivom; teško je oštećena Jermenska crkva, a izgorele su sve škole, hoteli „Zeleni venac“, „Kamila“, te stari Han kod Nikolajevske crkve, sagrađen nad kućom nekadašnjeg graničarskog kapetana Sekule Vitkovića, sa okolnim blokovima; izgorela je Hajlova pivara, oštećena je Gradska kuća sa njenom arhivom. Slična sudbina je stigla malu reformatsku crkvu i arhivu, a porušena je i mala evangelička crkva sa parohijskim domom, kojom prilikom su izgorele arhiva i matrikule. Izgorela je i jevrejska sinagoga, a izgorele su „Donja šuma“, „Vrbaci“ i gradska „Dudara“. Izbombardovana je štamparija dr Danila Medakovića i između ostalih i obe Hadžićeve kuće, sa njegovom bibliotekom od 3000 knjiga, sakupljenom građom za srpsku istoriju. Stanovništvo grada se spustilo sa 20000 stanovnika na 7000 a od 2818 objekata u Gradu uništeno je bilo 2004.